De olympische spelen zijn afgelopen, en het lijkt erop dat er geen rampen zijn gebeurd. Ja, er zijn her en der wat schoten gelost, honderden mensen zijn beroofd, velen liepen een darmbacterie op en ongetwijfeld gaan sommige fans met een soa naar huis, maar ik moet zeggen dat het mij verbaast dat er geen doden zijn gevallen. Ruim een half jaar voor de spelen had Nic me meegenomen naar deze Braziliaanse metropool en toen was nog helemaal niks klaar. Dat niet alleen, ik trof een stad aan die zijn hoogtijdagen al jaren daarvoor had beleefd. Vergane glorie. Mijn voorstelling van de Copacobana was er een van altijd feest, paraderende vrouwen in string en mannen die met een voetbal jongleerden. In plaats daarvan troffen we een druilerig strand aan met een handvol Duitse toeristen, wat hopeloze hoertjes en verfrommelde zwervers. Natuurlijk zag het er een stuk aantrekkelijker uit toen de zon ging schijnen, maar ik bleef gemengde gevoelens houden over Rio. Met name over het enorme verschillen tussen rijk en arm. We gingen op bezoek bij collega’s van Nic die daar een heerlijk expat leven leiden en bezochten de Favela’s waar vuil water in een open riool tussen de schamele hutjes naar beneden kronkelt, zo Guanabara in, de baai waarin de watersporten plaatsvonden. Er klonken drie schoten vanaf de berghelling boven ons. Een teken dat er weer een lading drugs binnen was gekomen? Een afrekening? Of een waarschuwing dat de politie de wijk binnenvalt? Wie zal het zeggen. Ik vraag me af wat er gaat gebeuren na het vertrek van de spelen, die de inwoners van de stad toch een tijdelijke boost gaf. Al is het maar door de vele IPhone, en portemonnees die ze buit hebben gemaakt. De regering hoopt natuurlijk op een revival van de stad, nadat de beelden van de fantastische decors van de wedstrijden, over de wereld zijn gegaan, zoals dat in Barcelona ook ooit is gebeurd. Ik betwijfel of dit gaat gebeuren, de problemen zijn te groot. Maar misschien ben ik te pessimistisch en is de baai half-schoon in plaats van half-vuil. Ik hoop het van harte, vooral voor alle kinderen die daar hun leven nog voor zich hebben.
Toerisme helpt altijd, dus mocht je niet ontmoedigd zijn door dit stukje, ga vooral! Ik had eerst geen zin om het filmpje erop te zetten, omdat de beelden eigenlijk alleen de mooie kanten laten zien van de stad (en ik mezelf best irritant vind), maar ach, daar maakt bijna iedereen zich schuldig aan binnen socialmedia, dus toe maar. Hier komen de tips:
- Het allermooiste is het uitzicht over Rio vanaf een van de bergtoppen. Een must see is natuurlijk de Corcovado met Christus de Verlosser. Maar sla ook zeker niet de Suikerbroodberg over. Dat is die enorme kegelvormige rotst die uit het water steekt.
- Boek een jeeptour en ga de jungle in.
- Ga niet naar het strand van de Copacobana maar naar Ipanema. Veel leuker, en the girl van Ipanema loopt er daadwerkelijk. (zie filmpje)
- Ga fietsen! Twee stoere Nederlandse jongens zijn hun eigen fietstour-bedrijfje begonnen. Al fietsend kom je door hun verhalen alles over de stad te weten. Let wel op, want de Brazilianen zijn nog niet gewend aan fietsers.
- Ga onder begeleiding de Favela’s in, om het echte Rio te zien.
- Hip en trendy restaurants en winkels vind je in Leblon. Maak echter niet de fout die wij maakten door er naar een live-optreden te gaan… (zie filmpje)
- Voor de betere live-muziek (samba!) ga je naar Lapa – het Sodom en Gomorra van Rio.
- Heb je het na een aantal dagen gehad in de stad, ga naar het paradijselijke Buzios.
Een boekentip: Lees Schuim der aarde, de debuutroman van Roxan van Iperen, die zich afspeelt in Rio. Hierover in mijn volgende vlog meer.
Even een update over Feline. Ze is de eerste vier dagen naar New York geweest als voorbereiding op haar jaar Highschool, met negentig internationale studenten die hetzelfde doel voor ogen hebben. Dat leek me heel leuk maar Fee wilde liefst meteen rechtsomkeert maken. Haar commentaar: ‘Mam, iedereen is de hele tijd heel blij hier. Ik wil gewoon naar huis.’ Wel kreeg ze door dat ze het erg getroffen heeft met haar gastgezin in Silverspring, waar ze op loopafstand van een bioscoop, restaurants en winkels zit. Om de hoek van de metro die haar in twintig minuten voor het Witte Huis brengt. De meeste kinderen moeten het doen met een gastgezin in Texas, in de middel of nowhere. Fee voelt zich wat beter sinds ze donderdag is aangekomen bij de familie Beam. Hoewel ze nog wel steeds hoopt dat het jaar maar snel voorbij gaat….
Liefs,
Elle